بررسی دستور موقت در آئین دادرسی مدنی ایران

چکیده دستور موقت، تصمیمی است قضایی که خود در جریان و طی فرایندی که مقنن آن را دادرسی فوری نامیده، اتخاذ و اصدار می گردد. یا به عبارت دیگر، مراجع قضایی در مواردی بر حسب درخواست خواهان نسبت به اموری که واجد اهمیت می باشند و جنبه فوری دارند و یا درمواردی که قانون پیش بینی کرده است، به فوریت رسیدگی و اقدام نموده و قراری که جنبه موقتی دارد صادر می کند اصطلاحاً دستور موقت نامیده می شود. این نوع رسیدگی غیر از رسیدگی ماهوی می باشد به دادرسی فوری مرسوم است، پس دستوری که دادگاه صادر می کند،دستور موقت نامیده می شود. هدف از تعیین این موضوع به خاطر این بود که بنا به ضرورت بررسی تفصیلی و جزء به جزء آئین دادرسی بیش از هر زمان احساس می شود تا در پرتو رویه قضایی نیز رویه عملی محاکم و نظریات حقوقدانان نقاط قوت و ضعف آن مورد بررسی، تجزیه و تحلیل قرار گرفته ، مواردی که نیازمند به اصلاح و تغییر داشته جهت ملاحظه دستگاه ها و مراجع ذیربط تبین و توضیح گردد. انتخاب این موضوع بیشتر به خاطر این است که مشکلات مذکور در باب دستور موقت بیشتر، نمود، پیدا کرده است. مضافاً بر این که تصمیمات محاکم در این باب کم تر در معرض نقد و بررسی محاکم عالی تر قرار می گیرد و در موارد خاص نیز که اسباب قانون طرح تصمیم دادگاه در خصوص دستور موقت در دادگاه های بالاتر فراهم می شود. از جانب این محاکم حوصله کافی و دقت عمل مشاهده نمی شود. روش تحقیق به روش کتابخانه ای واستفاده از منابع نوشتاری وقوانین و همچنین مدارک ومستندات قانونی مبتنی می باشد و اطلاعات به شیوه تحلیلی و تفسیری بوده بنابراین سعی شده است تا به الحاظ قوانین مختلف و در عین حال مرتبط و همچنین رویه قضایی و نظریات موجود، موانع صدور دستور موقت احصاء و هر یک در حد توان ،تحلیل و تفسیر خواهد شد.